فاصلۀ ثبت این قاب‌ها کم نیست؛ بعد از یحیی، اوسمار، گاریدو، کریم و کارتال روی نیمکت پرسپولیس نشستند تا امروز «حیا کن، رها کن»‌ها به وحید هاشمیان برسد. اگرچه گل‌محمدی بعد از چند فصل، باران بطری‌ها روی شانه‌هایش نشست و هاشمیان، برای کسب این تجربه فقط 4 هفته فرصت داشت.

داستان یحیی و وحید خیلی متفاوت است؛ اولی پس از هزار و اندی روز هدایت پرسپولیس به بن‌بست رسید، اما شب گذشته پرسپولیسی‌ها پس از 79 روز به این نتیجه رسیدند که برای تضمین آینده تیم نیاز به تغییر ایده در کادرفنی‌شان دارند. البته بین یحیی و هاشمیان، گاریدو هم همین شرایط را داشت، او هم خیلی طول نکشید که با شعار سکوها به سمت فرودگاه بدرقه شود.

از این چند خط چه نتیجه‌ای می‌توان گرفت؟ سخت نیست؛ در زمان کار هر سه مربی، #رضا_درویش مدیر بود. فرقی هم نداشت، یحیی علیه‌اش باشد یا هاشمیان همراه با او، یا اصلا مثل گاریدو، مربی موضعی نسبت به مدیریت نداشته باشد، مهم این است که هر دوره پرسپولیس مشکل داشت، مهم‌تر از این اما واکنش سکوها به این ایرادات بود که هر سه‌بار، مربیان پرسپولیس به بدترین شکل فحش خوردند و خط روی مدیریت نیافتاد.

البته این به معنی نیست که ایراد فنی وجود نداشته، اما شاید بهتر باشد هواداران پرسپولیس حالا از خودشان بپرسند چرا همیشه دیوار مربیانشان کوتاه‌تر‌ است؟ هرچند برای پاسخ به این سوال اول باید چند واحد «مهندسی سکو» را پاس کرد!