نزدیک روز خبرنگار که می‌شویم، بیشتر از همیشه از «رسالت رسانه»، «صداقت قلم» و «دل‌های بی‌پروا» حرف می‌زنیم. از خبرنگارانی که بی‌اعتنا به هیاهو، در دل بحران‌ها رفتند تا روایت‌هایی را بیاورند که شاید هیچ‌کس جرئت نزدیک شدن به آن را نداشته باشد. امسال روز خبرنگار، تفاوت‌هایی با روز‌های دیگر دارد. در این روز  می‌خواهیم از چهره‌هایی بگوییم که نه فقط در سخت‌ترین میدان‌ها قلم زدند، بلکه به‌خاطر همین قلم و دوربین به شهادت رسیدند.

رژیم صهیونیستی سال‌هاست که به شکل کاملاً آگاهانه و هدفمند، خبرنگاران را هدف گلوله قرار می‌دهد. نه از روی اشتباه، نه در میانه درگیری، بلکه دقیق و مستقیم؛ با این هدف که روایت کشته شود، پیش از آن‌که به گوش جهانیان برسد.

خبرنگاران باید به عنوان حافظان حق اطلاع‌رسانی مورد حمایت قرار گیرند. اما تجربه نشان داده که در میادین جنگ، این محافظت حتی از سوی قوانین بین‌المللی نیز تضمین نمی‌شود و اسرائیل در کمال وقاحت این خطوط قرمز را نادیده گرفته است. از شهادت شیرین ابوعاقله گرفته تا شهدای خبرنگار ایرانی در جنگ ۱۲ روزه، داستانی مشترک روایت می‌شود؛ داستان قلم‌هایی که با خونشان نوشته شدند، چشمانی که با خونشان دیدند و صداهایی که با جانشان فریاد زدند.

حمله به خبرنگارانی که با لباس‌های ویژه، تجهیزات حرفه‌ای و مجوز رسانه‌ای در دست، تنها مشغول گزارش حقیقت هستند، سؤالی تلخ و عمیق را پیش چشم جهان می‌گذارد: آیا بازتاب واقعیت برای رژیم اشغالگر این‌قدر تهدیدآمیز است؟ امروز در ایران، همانند لبنان و غزه، خانواده‌هایی وجود دارند که فرزندانشان را در راه ثبت حقیقت و روایت ظلم از دست داده‌اند؛ خبرنگارانی که شاید آخرین داستان‌ها را درباره ستم و کشتار گفتند، اما صدایشان به گوش دنیا نرسید. آن‌ها شاید صدایشان به گوش مردم نرسد، اما تصویر، روایت و مقاومتشان در حافظه تاریخ ماندگار خواهد بود.

متن کامل گزارش مریم فضائلی، خبرنگار گروه فرهنگ را اینجا بخوانید.