سعید نیاکوثری؛ مدیر کانون فرهنگی هنری صبا؛ فرهیختگان آنلاین: دکتر احمد توکلی را از سالهای بسیار دور می شناختم. همان سالهایی که دانشگاه از آن نخبگان بود و مافیای پخمهپروری در سایه سهمیهمحوری نخبگان و شایستگان را به حاشیه نکشانده بود و بی گمان در شرایط آن سالها احمد توکلی از نخبگان بود که به دانشگاه مهندسی شیراز راه یافت.
سالها بعدتر اما که انقلاب به پیروزی رسید و نظامسیاسی جمهوری اسلامی مهرههای سیاسی خود را انتخاب میکرد؛ احمد توکلی نیز در ساختار سیاسی بدنه قدرت صاحب نفشهای سیاسی شد و البته با تثبیت خط سیاسی خود مشی سیاسی او نیز آشکارتر شد. قطعا اینجانب در بسیاری دیدگاههای سیاسی و مشی منبعث از آن با ایشان زاویه داشتم و قطعا اختلاف دیدگاه؛ اما آنچه موجب شد به رغم اختلاف سلایق سیاسی، شخصیت و منش او همواره در نگاه و قلم منتقد من تحسین برانگیز باشد پایمردی او در رادمردی بود که هرگز بر نمی تافت حقی از ستمدیدهای ضایع شود و او خاموش بنشیند.
ارزش تلاشهای او را تنها کسانی میدانند که همچو من، با چهار سطر نامه غیر قانونی، محل کارش تعطیل شده باشد و خود نیز از هر نوع فعالیت فرهنگی هنری محروم و زیر فشارهای معاش و تعهدات بانکی که دولت او را معرفی نموده بود؛ تمام هستیاش دود و خاکستر شده باشد و دست آخر هم تمام پیگیریهای قضاییاش پس از اثبات حقانیتش با دستور آنی وزیر ۴۷۷ گردد. در تمام این سالها پرونده تنها در یک شعبه دیوان عدالت مدتها با اطالهها مواجه و رسیدگیهای قضایی ده ساله با درخواست آنی و غیرقانونی وزیر به هیچ انگاشته شد، با دهها برگ اجرائیه اداره ثبت!
تمام آنچه سالها با خون جگر به دست آورده بودم یکی پس از دیگری به مزایده گذاشته شد و شعله این حقد و حقارتهای اهل سعایت خانواده ام را به کام کشید. در چنین شرایطی هرگاه با سعی بسیار وقت ملاقات کوتاهی برای دادخواهی با مقامات عالی قضایی دست میداد با عتاب آنها مواجه می شدم و دریغا که حتی ونتیلیتورها هم نتوانستند اندک مجالی بر فرصت کوتاه عمرشان فزایند.
اما دکتر احمد توکلی و سازمان مردم نهادش شرافتمندانه قدم در دفاع از حقوق حقه من برداشت و چه بسیار وقت ملاقاتهایی از مسئولان گرفت و با آنکه روی خوشی هم از آنها نمیدید اما با پایمردی به دفاع از حقوق موسیقیدانی می پرداخت؛ مستاصل از تنگ نظری دولتمردان.
در چند سال اخیر که بیماری پارکینسون توان او را گرفته بود و قدرت تکلمش ضعیف شده بود و پاهایش سست اما قدم اراده و قلم شرافتش در دفاع از حقوق حقهام پویا بود. دکتر توکلی اینک مرغ روحش از حصار خاکدان حیات به ابدیت رهایی پیوسته است اما یاد و خاطره نیکمردیهایش همواره در خاطر هنرمندان کانون صبا جاویدان است که او بارها و بارها دست استمدادی که به دادخواهی دراز بود را به گرمی فشرد و بی هیچ چشمداشت مالی و بدون اندک منتی هرآنچه در توان داشت برای دفاع از حق به کار گرفت.
یادش گرامی باد