در روزهای اخیر، ۲ نفر از نزدیکان مدیریت باشگاه پرسپولیس از سمتهای خود استعفا دادند و رفتند. حمید استیلی با نامهای بلندبالا کنارهگیریاش را اعلام کرد و حسین بادامکی هم در یک گفتوگوی کوتاه از علت سفر به خرمآباد گفت و دستیار مهدی رحمتی شد. هر دوی آنها در آخرین حرفهایی که درباره شرایط پرسپولیس زدند، به یک گزاره مهم اشاره کردند؛ اینکه در تصمیمات مدیریتی باشگاه نقشی نداشتند و تا به امروز هم بهخاطر منافع تیم سکوت کرده بودند.
«۸ وینگر خریدند و به کمیته فنی اهمیت ندادند.» «باید میگفتم نقشی در انتخاب بازیکن ندارم.» اینها عین جملاتی است که استیلی و بادامکی درخصوص نقل و انتقالات اخیر پرسپولیس گفتند اما جمعبندیاش برای هواداران پرسپولیس این است: اگر مشاور مدیرعامل، عضو کمیته فنی و مدیر اجرایی باشگاه سهمی از رویکرد فعلی پرسپولیس در پنجره تابستانی و سیاستگذاریهای مدیریت نداشتند، چه کسی مسئول وضع موجود است؟ اگر عملا «کارهای نبودند»، این «پستسازی» چه کمکی به پیگیری امور در باشگاه پرسپولیس کرده؟ چرا تا پیش از بد بسته نشدن تیم و نهایینشدن روند نقل و انتقالات این کنارهگیریها انجام نشد؟ چرا رضا درویش و حلقه نزدیکانش نسبت به این اتفاقات «هیچ» واکنشی نشان نمیدهند؟ و از همه مهمتر، نقش هیأتمدیره باشگاه در این شرایط چگونه تعریف میشود؟ این سکوت و انفعال با چه هدفی بر بالاترین سطح مدیریت باشگاه حاکم شده است؟
پس از ماجرای کنارهگیری بانک شهر، جریانهای رسانهای که با هشتگ پیرامون این اتفاق ایجاد شد و به پرسپولیس آسیب زد، هیأتمدیره باشگاه در بیانیهای از فاصله گرفتن از مدیریت سنتی و قطره چکانی و ایجاد زیرساخت در مسیر درآمدزایی پایدار و همیشگی گفت. اما رویکرد فعلی مدیریت باشگاه در نقل و انتقالات چیزی جز حیفومیل کردن بودجه و منابع مالی باشگاه ندارد. این سازمان قدرتمند و شفافی که هیأتمدیره وعده داده بود هم نهتنها تحقق پیدا نکرد، بلکه مدیریت فعلی باشگاه با ابهامات بسیار حالا در ضعیفترین نسخه ممکن قرار دارد. در نهایت باید دید این روند تا چه زمانی در پرسپولیس تداوم دارد و مدیران باشگاه چه زمانی از سایه بیرون خواهند آمد. البته زودتر باید به هواداران پرسپولیس پاسخ بدهند که چه کسی در باشگاه تصمیم میگیرد؟