اروپا، طرف نیابتی آمریکا در مذاکرات ژنو خواهد بود و احتمالا خواسته اصلی طرف مقابل یعنی غنیسازی صفر را مطالبه میکند؛ آنهم با چماق دخالت نظامی آمریکا. اما اگر ایران غنیسازی صفر را بپذیرد، یک الگو را تایید کرده که در آن، طرف مقابل اول مذاکره میکند، سپس انواع فشارهای اقتصادی و سیاسی میآورد، بعد اگر خواستههایش پذیرفته نشد، حمله نظامی میکند. حمله نظامی که هر زمان خواست انجام میدهد، ضربه میزند و سپس آتشبس میکند. این مدل یعنی اینبار، خواسته غنیسازی را مطرح میکند، دفعه بعد منطقهای، دفعه بعد موشکی و همینطور تا آخرین ابزارهای استقلال و عزت ملی را از ما میگیرد.
در مقابل اگر حربه جنگ خنثی شود و شکست بخورد، کل این زنجیره فرومیپاشد. طرف مقابل میفهمد که اگر ایران در مذاکره یک خط قرمز مشخص کرده باشد، جنگ اقتصادی یا نظامی نمیتواند او را مجبور به عقبنشینی کند. دشمن ناامید شده و فشار بیمعنا میشود. مذاکره، یک ابزار موازی در جنگ است که به درستی توسط جمهوری اسلامی مورد استفاده قرار میگیرد اما راهبرد اصلی، عدم پذیرش زور است.