در نخستین ساعات بامداد جمعه ۲۳ خرداد ۱۴۰۴، خاک ایران آماج حملهای بیسابقه و پیچیده قرار گرفت؛ تجاوزی که حداقل بعد از اتمام جنگ تحمیلی مانند نداشته و با استفاده از پهپادهای انتحاری، ریزپرندهها و اقدامات نفوذی، جان بسیاری از هموطنان ما را گرفت و کشور را در بهت و اندوه فرو برد.
این حمله، اگرچه با واکنشها و محکومیتهایی در برخی مجامع بینالمللی همراه شد و شماری از کشورها از حق ایران در دفاع از تمامیت ارضیاش حمایت کردند، اما همچنان نشاندهنده ناکارآمدی نظام بینالملل در جلوگیری از نقض آشکار اصول صلح، امنیت و کرامت انسانی است.
در شرایطی که برپا ماندن اصول گفتوگو و تعامل در عرصهٔ بینالملل لزوم برقراری آرامش در منطقه بوده، مورد تجاوز قرار دادن خاک کشور و کشتار غیرنظامیان، نهتنها در تناقض با قوانین بینالمللی و غیرقابل توجیه است، بلکه خطری جدی برای ثبات منطقهای و تهدیدی مستقیم علیه صلح جهانی شمارده میشود.
مطابق بند ۴ ماده ۲ منشور ملل متحد و کنوانسیونهای ژنو، استفاده از زور و حمله عامدانه به غیرنظامیان، از مصادیق جنایت جنگی است و باید بدون اغماض محکوم شود. حال در شرایطی که رژیم نژادپرست و تندرو اسرائیل سالهاست با نقض پیدرپی پیمانها، سیاست ترور و کشتار را جایگزین صلح کرده است و همزمان با ادعای صلحطلبی، موشکهایش را به سوی بهزیستی قصرشیرین شلیک میکند و هیچ تمایزی میان نظامیان و غیرنظامیان قائل نیست، فرزندان این سرزمین، امروز با صلابت و همبستگی، پاسدار خانه و خاک خود خواهند بود.
دشمنان این ملت، همچون پیشینیان خود، در خیال شکست ایران خواهند پوسید و از یادها خواهند رفت.