داشتم در ذهنم تمام صداهایی که در وجودم رسوخ کرده و ریشهدار شده را مرور میکردم. همهمهای شد از صداها و لحنها و فریادها و ارشادها و منعها و سرزنشها و… انگار هر صدایی که با ظرافت و زیرکی توانسته باشد در بین همه صداها، بالاتر بیاید و متمایز گردد و جلوهگری کند، در ما اثرگذارتر است و جهت زندگی و حرکت را بالاتر از بقیه به ما نشان میدهد. همینطور است در خصوص صداهای رده دوم، رده سوم… تا جایی که برخی صداها دیگر در شلوغ پلوغیهای روزگار هیچ نائی برایشان نمیماند و شنیده نمیشوند. در کتابهای بازاریابی خوانده بودم که در محیطهای شلوغ و پرمحرک، آن محرکی ادراک میشود که خوب و تمیز متمایز شده باشد و هر که فقط جلوهگری کند معلوم نیست به همان اندازه قدر ببیند و بر صدر نشیند. در واقع تیر خلاصی بود بر این بیت: ...
ادامه این یادداشت به قلم دکتر مصباحالهدی باقری، سردبیر نشریه مطالعات آیینی عین را اینجا بخوانید.