فرهیختگان: در روزهایی که فوتبال ایران دستخوش موجی از شایعات، افشاگریها و استعفاهای زنجیرهای است، مازندران و تیم محبوبش، نساجی، این بار نه به خاطر جوشش هواداران پرشمارش، بلکه به واسطه یک سقوط تلخ و سکوتی سنگین، در کانون توجه ایستادهاند.
سقوط نساجی به لیگ پایینتر، اتفاق کوچکی در فوتبال ایران نیست. این باشگاه ریشهدار که نماینده یک استان پرشور است، حالا با آیندهای نامعلوم و بدنهای زخمی، منتظر روزهایی مبهم است. در این میان، نام ساکت الهامی و علی خطیر بیش از همه شنیده میشود؛ یکی سکوت کرده، و دیگری زیر بار موجی از شایعات قرار دارد.
شایعات علیه علی خطیر؛ گوینده کیست مخاطب چه کسی است؟
در روزهای اخیر فضای مجازی پر شده از نقلقولهایی منتسب به ساکت الهامی، سرمربی مستعفی نساجی، که حاوی اتهاماتی غیررسمی و بعضاً تند علیه علی خطیر، مدیرعامل سابق استقلال و مدیر فعلی فوتبال کشور است. محتوای این شایعات آنقدر در مورد استقلال و نساجی قابل تأمل است که بسیاری از رسانهها ترجیح دادهاند فعلاً در مورد آن سکوت کنند. نکته مهم اما اینجاست که هیچکدام از این نقلقولها تا این لحظه توسط خود الهامی تأیید یا تکذیب نشدهاند.
در فضای رسانهای امروز، همین سکوت، میتواند بلندترین فریاد باشد. وقتی سکوت میکنی و جلوی شایعه را نمیگیری، گویی دروازهای باز کردهای برای تفسیرهای بیپایان. اما آیا این سکوت هوشمندانه است یا نشانهی سنگینی ناگفتهها؟
ساکت در سکوت؛ منتظر یک مصاحبه پر سر صدا؟!
الهامی فعلاً استعفا داده، بیانیهای هم نداده، مصاحبهای هم نکرده است. در مازندران، بسیاری منتظرند که او با یک گفتوگوی مفصل، درباره دلایل سقوط تیمش، اختلافات درونمدیریتی، و البته روابط پیچیده با مدیران و بازیکنان صحبت کند. اما هنوز هیچ چیز از زبان او شنیده نشده.
ساکت که به صراحت لهجه و واکنشهای بیپردهاش معروف است، این بار عجیبترین تصمیم را گرفته: سکوت. و این، عجیبترین اتفاق این روزهای فوتبال شمال است. هوادارانی که تا دیروز با فریادهایشان استادیوم را میلرزاندند، حالا از فرط سکوت ساکت، فقط سکوت میکنند.
وقتی ناگفتههام مهمتر از گفتهها هستند
در فوتبال ایران، بعضی وقتها «آنچه گفته نمیشود»، مهمتر است از آنچه در قاب دوربینها گفته میشود. سکوت ساکت الهامی حالا به معمایی پیچیده تبدیل شده. آیا قرار است بعد از مدتی، پشت پردهها را فاش کند؟ آیا با سکوت، پاسخی محترمانه به حواشی میدهد؟ یا شاید آمادهسازی برای بازگشتی پرصداست؟
شاید هم این سکوت، نوعی پیام به مخاطبانش باشد: این بار، من نمیگویم؛ شما قضاوت کنید.