روزنامه نیویورک تایمز آمریکا روایتی شوکه کننده را از  پزشکان، پرستار و امدادگر داوطلب در غزه را منتشر کرده است. نویسنده این گزارش می‌نویسد: من از ۲۵ مارس تا ۸ آوریل به عنوان جراح در غزه کار کردم. من در اوکراین و هائیتی داوطلب شده ام و در فلینت، میش بزرگ شده ام. خشونت دیده ام و در مناطق درگیری کار کرده ام. اما از بسیاری از چیزهایی که در مورد کار در بیمارستانی در غزه برجسته بود، یک تجربه به من رسید: تقریبا هر روز که آنجا بودم، یک کودک خردسال جدید را می دیدم که از ناحیه سر یا سینه گلوله خورده بود و تقریبا همه آنها مرده بودند.

وی بیان می‌کند: در آن زمان، من فرض کردم که این اتفاقات باید کار یک سرباز سادیست باشد که در همان نزدیکی بود، اما پس از بازگشت به خانه، با یک پزشک فوریت های پزشکی آشنا شدم که دو ماه قبل از من در بیمارستان دیگری در غزه کار می کرد. به او گفتم: من نمی‌توانستم تعداد بچه‌هایی را که به سرشان شلیک شده، باور کنم. در کمال تعجب، او پاسخ داد: آره، من هم همینطور. هر روز همین بود‌.

نویسنده این روزنامه آمریکایی اضافه می‌کند: حجم عظیمی از اطلاعات در مورد میزان ویرانی غزه از داده های ماهواره ای، سازمان های بشردوستانه و وزارت بهداشت غزه به دست آمده است. با این حال، رژیم صهیونیستی به روزنامه نگاران یا بازرسان حقوق بشر اجازه ورود به غزه را در خارج از تعداد بسیار کمی از سفرهای گزارشی همراهی شده با ارتش اسرائیل نمی دهد و داستان های روزنامه نگاران فلسطینی در غزه علیرغم خطرات باورنکردنی که متحمل می شوند به اندازه کافی پرداخته نشده است. اما گروهی از ناظران مستقل هستند که این جنگ را روز به روز در میدان دیده اند: کارکنان داوطلب مراقبت های بهداشتی.

نویسنده گزارش نیویورک تایمز می‌گوید: از طریق تماس های شخصی در جامعه پزشکی و جست و جوی زیاد آنلاین، توانستم با کارکنان مراقبت های بهداشتی آمریکایی که از هفتم اکتبر ۲۰۲۳ در غزه خدمت کرده اند، ارتباط برقرار کنم. بسیاری از آنها پیوندهای خانوادگی یا مذهبی با خاورمیانه دارند. دیگران، مانند من اما به دلایل مختلف احساس کردند که مجبورند در غزه نیروی داوطلب شوند.

با استفاده از سوالاتی که بر اساس مشاهدات خودم و مکالماتم با پزشکان و پرستاران همکار، این گزارش را نوشتم تا از ۶۵ کارمند مراقبت های بهداشتی درباره آنچه در غزه دیده بودند، نظرسنجی کنم.

پنجاه و هفت نفر، از جمله خود من، مایل بودند تجربیات خود را به اشتراک بگذارند. هشت نفر دیگر به طور ناشناس شرکت کردند، یا به دلیل داشتن خانواده در غزه یا کرانه باختری، یا به دلیل ترس از انتقام در محل کار.

این چیزی است که ما دیدیم:

۴۴ پزشک، پرستار و امدادگر موارد متعددی از کودکان را دیدند که در غزه به سر یا سینه آنها گلوله خورده بودند.

دکتر محمد رسول ابونور، جراح روده، ۳۶ ساله، پیتسبورگ: یک شب در بخش اورژانس، در طول چهار ساعت، شش کودک بین پنج تا ۱۲ ساله را دیدم که همگی با یک گلوله در جمجمه زخمی شده بودند.

نینا، پرستار اورژانس، ۳۷ ساله، نیویورک: بیمارانی که در اثر شلیک گلوله زخمی شده بودند روی زمین مداوا می شدند و اغلب به دلیل کمبود فضا، تجهیزات، کارکنان و پشتیبانی در کف بیمارستان خونریزی می کردند و بسیاری بی دلیل مردند.

دکتر مارک پرلموتر، جراح ارتوپد و دست، ۶۹ ساله، نیویورک: من چند کودک را دیدم که با گلوله‌های سریع شلیک شده، هم از ناحیه سر و هم در سینه مجروح شدند.

دکتر عرفان گالاریا، جراح پلاستیک و ترمیمی، ۴۸ ساله: تیم ما از حدود چهار یا پنج کودک پنج تا هشت ساله مراقبت کرد که همگی با یک گلوله که به سرشان شلیک شده بود، همزمان به اورژانس مراجعه کردند. همه آنها مردند.

رانیا آفانه، پیراپزشک، ۲۳ ساله، ساوانا: کودکی را دیدم که از ناحیه فک گلوله خورده بود. هیچ قسمت دیگری از بدن او تحت تاثیر قرار نگرفت. او کاملا به هوش بود و از آنچه در جریان بود آگاه بود. او در حالی که در خون خودش غرق یود، به من خیره شد و من سعی می‌کردم با یک دستگاه مکش خون را مکش کنم.

دکتر خواجه اکرام، جراح ارتوپد، ۵۳ ساله، دالاس: یک روز، وقتی در اورژانس بودم، یک بچه ۳ ساله و ۵ ساله را دیدم که هرکدام یک گلوله در سر خود داشتند. وقتی از پدر و برادرشان پرسیدند چه اتفاقی افتاده، گفتند که به آنها گفته شده بود که اسرائیل از خان یونس عقب نشینی می کند. بنابراین آنها به شهر بازگشتند تا ببینند آیا چیزی از خانه آنها باقی مانده یا خیر. گفتند تک تیراندازی منتظر بود و به هر دو بچه را شلیک کرد.

دکتر آهالیا کتان، متخصص بیهوشی و پزشک مراقبت های ویژه، ۳۷ ساله، کالیفرنیا: دختر ۱۸ ماهه ای را دیدم که از ناحیه سر زخمی شده بود.

دکتر دال فرح، متخصص بیهوشی، ۴۲ ساله، اوهایو: بچه های زیادی دیدم. در تجربه من شلیک گلوله اغلب به سر بود. بسیاری از آنها آسیب مغزی غیر قابل درمان و دائمی داشتند. مراجعه کودکانی که به سرشان شلیک شده بود تقریبا یک اتفاق روزمره بود.

نیویورک تایمز سوالاتی درباره تجربیات این کارکنان مراقبت های بهداشتی آمریکایی برای نیروهای دفاعی اسرائیل ارسال کرد. سخنگوی ارتش با بیانیه‌ای مستقیما به این موضوع پاسخ نداد که آیا ارتش گزارش‌های تیراندازی به کودکان را بررسی کرده یا خیر، یا آیا اقدام انضباطی علیه سربازان به دلیل تیراندازی به کودکان انجام شده یا خیر.

بیانیه ارتش این بود: ارتش اسرائیل متعهد به کاهش آسیب به غیرنظامیان در طول فعالیت های عملیاتی است. با این روحیه، ارتش تلاش زیادی برای برآورد و در نظر گرفتن خسارات جانبی احتمالی غیرنظامیان در حملات خود انجام می دهد. ارتش کاملا متعهد به رعایت کلیه تعهدات حقوقی بین‌المللی قابل اجرا از جمله قانون درگیری‌های مسلحانه است.

۶۳ پزشک، پرستار و پیراپزشک سوءتغذیه شدید را در بیماران، کارکنان پزشکی فلسطینی و مردم مشاهده کردند.

مریل تایدینگس، پرستار اورژانس و مراقبت های ویژه، ۴۴ ساله: مردم غزه گرسنه بودند. خیلی سریع یاد گرفتم که نباید آبم را بنوشم یا از غذایی که آورده بودم جلوی چشمان کارکنان بهداشت نخورم، زیرا آنها روزهای زیادی را بدون آب و غذا سپری کرده بودند.

دکتر دال فرح، متخصص بیهوشی، ۴۲ ساله، اوهایو: سوء تغذیه گسترده بود. دیدن بیمارانی که یادآور اردوگاه‌های کار اجباری نازی‌ها بودند با ویژگی‌های اسکلتی معمول بود.

ابیرا محمد، پرستار اورژانس و مراقبت های ویژه، ۳۳ ساله، دالاس: هرکسی را که ملاقات کردیم، قبل از اکتبر عکس‌هایی از خودشان به ما نشان دادند. همه آنها بین ۲۰ تا ۶۰ پوند وزن کم کرده بودند. اکثر بیماران و کارکنان لاغر به نظر می رسیدند.

اسما طاها، پرستار اطفال، ۵۷ ساله، پورتلند: رئیس NICU، تقریبا قابل تشخیص نبود، او تقریبا نیمی از وزنش را در مقایسه با ظاهر قبل از جنگ از دست داده بود. این تغییرات فقط فیزیکی نبودند. آنها منعکس کننده تلفات عاطفی و روانی هم بودند.

دکتر نهرین احمد، پزشک ریه و مراقبت های ویژه، ۴۰ ساله، فیلادلفیا: هر بیماری که تحت درمان قرار دادم شواهدی از سوء تغذیه داشت. به عنوان مثال، بهبود ضعیف زخم و عفونت‌هایی که به سرعت در حال رشد هستند از نتایج این موضوع بود.

دکتر امان اوده متخصص اطفال، ۴۰ ساله، آستین: مادران در زایشگاه به دلیل سوءتغذیه، استرس و عفونت، زایمان زودرس داشتند. تولید شیر به دلیل کمبود هیدراتاسیون و تامین غذای کافی ضعیف بود.

دکتر مایک ملاح تروما، جراح عمومی و مراقبت های ویژه، ۴۰ ساله، چارلستون: همه بیماران من ۱۰۰ درصد از سوء تغذیه رنج می بردند.

دکتر دبورا ویدنر، روانپزشک کودک و نوجوان، ۵۸ ساله، هارتفورد: بیماران بسیار لاغر بودند. می‌دیدم که شلوارشان خیلی بزرگ است و با کمربند هم به آنها بزرگ بود.

52 پزشک، پرستار و امدادگر، مشکلات روانی را در کودکان خردسال مشاهده کردند و برخی را دیدند که قصد خودکشی داشتند یا گفتند آرزو داشتند می مردند.

دکتر میمی سید، پزشک اورژانس، ۴۴ ساله، المپیا واش: یک دختر چهار ساله با سوختگی شدید در بدنش به بیمارستان آمد. او به فضا خیره شده بود و لالایی را برای خودش زمزمه می کرد. نه گریه، بلکه می لرزید و در شوک کامل بود.

دکتر احلیا کتان، متخصص بیهوشی و پزشک مراقبت های ویژه، ۳۷ ساله، کالیفرنیا: هر کودکی که با آنها وقت گذراندم برای امنیت به من به عنوان یک مادر نگاه می کرد. آنها فاقد امنیت عاطفی و جسمی بودند و از نحوه چسبیدن آنها به ما و درخواست آنها برای بردن آنها به خانه، این موضوع بسیار مشهود بود.

دکتر تانیا حاج حسن، پزشک مراقبت های ویژه کودکان، ۳۹ ساله: یکی از بچه‌ها که تمام خانواده‌اش را از دست داده بود، آرزو کرد که ای کاش او هم کشته می‌شد و می‌گفت: هرکسی را که دوست دارم در بهشت ​​است. من دیگر نمی خواهم اینجا باشم.

لارو سابودا، پرستار زخم، ۳۷ ساله: زمانی که در بخش اطفال مشغول پرستاری بیماران زخمی بودم، سرپرستار بازویم را گرفت و التماس کرد که دفعه بعد که آمدیم برایشان کمک روانی بیاوریم.

دکتر فردزا سیدهوآ، پزشک مراقبت های ویژه و جراح عمومی، ۴۲ ساله، کالیفرنیا: بی‌تردید بیشتر بچه‌ها از لحظات شادی لذت می‌بردند، اما به طور کلی بچه‌ها ترسیده، سرخورده، مستاصل، گرسنه، تشنه و سرگردان بودند. یک کودک به شدت مجروح، پسری جوان با پای راست قطع شده و شکستگی دست راست و پای چپ، بارها از مادرش پرسید که چرا نمی‌توانست با دیگر اعضای خانواده‌اش بمیرد.

ابیرا محمد، پرستار اورژانس و مراقبت های ویژه، ۳۳ ساله، دالاس: من چندین کودک را که دچار جراحات انفجاری و ترکش شده بودند درمان کردم. بسیاری از آنها شوکه بودند و حتی در هنگام درد گریه نمی کردند. این یک پاسخ روانی غیرعادی در کودک است. ما مجبور شدیم بسیاری از پارگی ها را بدون بیهوشی بخیه بزنیم و بچه ها بیهوش می شدند. کودکانی را دیدم که شاهد کشته شدن بسیاری از اعضای خانواده در مقابل چشمانشان بودند. همه آنها آرزوی مرگ و پیوستن به خانواده های خود را داشتند. من کودکان و نوجوانی را دیدم که شواهدی مبنی بر آسیب رساندن به خود داشتند، مانند بریدن رگ.

دکتر محمد الجغبیر، پزشک ریه و مراقبت های ویژه، ۴۱ ساله، اوهایو: بسیاری از بچه‌ها حتی وقتی خانواده‌شان کنار تخت بودند، روزها صحبت نمی‌کردند. یکی از بچه‌ها هدیه‌ای که من برایش آورده‌ام را قبول نمی‌کرد، زیرا او نمی‌خواست به کسی جز پدرش دست بزند یا با او صحبت کند.

دکتر آدام هاماوی، جراح پلاستیک و ترمیمی، ۵۵ ساله: کودکانی که دست و پاهای خود را از دست داده و نمی‌توانستند بدوند یا بازی کنند، می‌گویند که ای کاش می‌مردند و برخی می‌خواستند خود را بکشند.

دکتر مارک پرلموتر، جراح ارتوپد و دست، ۶۸ ساله: بسیاری گفتند که ای کاش بمب بعدی به آنها اصابت می کرد تا به شکنجه آنها پایان دهد.

رانیا آفانه، پیراپزشک، ۲۳ ساله: پس از بمباران خانه، کودکی را با پدرش آوردند. پدرش برهنه دراز کشیده بود و با یک ورقه پلاستیکی نازک روی تخت کنارش پوشیده شده بود و نمی توانست حرکت کند در حالی که به فریادهای او گوش می داد. او مجروح شده بود، اما از درد فریاد نمی زد. برای مادر و پدرش فریاد می‌کشید و می‌ترسید تا اینکه او را در بغلم گذاشتم و به او دلداری دادم تا اینکه به خواب رفت.

دکتر طلال علی خان، نفرولوژیست و متخصص داخلی، اوکلاهاما سیتی: بسیاری از کودکان غزه مانند کودکان عادی نیستند. به نظر می رسد کودکی آنها از بین رفته است. بدون لبخند، بدون تماس چشمی. آنها حتی مثل بچه های معمولی بازی نمی کنند. من آنها را دیدم که فقط نشسته‌اند و به دست‌ها یا بطری‌های آبشان خیره شده‌اند و حاضر به تعامل با کسی نیستند.

۲۵ پزشک، پرستار و امدادگر شاهد تولد نوزادانی که سالم بودند که دوباره به بیمارستان‌ها بازگشتند و در اثر کم‌آبی، گرسنگی یا عفونت‌های ناشی از ناتوانی مادران در شیر دادن، کمبود شیرخشک و آب تمیز دچار سوءتغذیه شده بودند و جان شان را از دست دادند.

لورا اسبودا، پرستار زخم، ۳۷ ساله: نوزادی که متخصص قلب اطفال ما از او مراقبت می‌کرد، درگذشت، و همان روز خانواده‌ای را دیدم که بدن کوچکی را که در یک پارچه جراحی پزشکی پیچیده بودند، حمل کردند.

دکتر ارهام علی، پزشک مراقبت های ویژه کودکان، ۳۸ ساله، کالیفرنیا: مادران گرسنه به I.C.U می آمدند و التماس برای شیرخشک برای تغذیه کودکان تازه متولد شده زیاد بود. نوزادان تازه متولد شده فقط چند ساعته یا چند روزه به شدت کم آب، آلوده و هیپوترمی به بیمارستان مراجعه می کنند. بسیاری از نوزادان به دلیل این شرایط جان خود را از دست دادند.

مریل تایدینگس، پرستار اورژانس و مراقبت های ویژه، ۴۴ ساله: خیلی ساده است. نوزادی که از مادری دچار سوءتغذیه به دنیا می‌آید، با کمبود مداوم مواد مغذی، در رشد و نمو ربرو بود.

ابیرا محمد، پرستار اورژانس و مراقبت های ویژه، ۳۳ ساله، دالاس: صدها خانواده آواره در بیمارستان و اطراف آن زندگی می کردند. نوزادان علائم کم آبی حاد از جمله بی حالی، فونتانل و چشم های فرورفته، بدون اشک در هنگام گریه و عدم تولید ادرار را نشان دادند.

مونیکا جانستون، پرستار مراقبت های ویژه سوختگی و زخم، ۴۵ ساله، پورتلند: یکی از مادران دو ساعت پس از زایمان ترخیص شد. چند روز بعد او را در حال آمدن به بیمارستان دیدم و او از من برای شیرخشک التماس می کرد چون نمی توانست شیر ​​کافی تولید کند.

اسما طاها، پرستار اطفال، ۵۷ ساله، پورتلند: هر روز، خانواده‌های مستأصل با التماس فقط یک قوطی شیرخشک برای تغذیه نوزادان گرسنه خود می خواستند. متسفانه، با محدودیت شدید منابع، ما اغلب قادر به رفع نیازهای فوری آنها نبودیم.

دکتر امان اوده، متخصص اطفال، ۴۰ ساله، آستین: من در I.C.U نوزادان کار می کردم. روزانه چند نوزاد به دلیل کمبود تجهیزات پزشکی و تغذیه مناسب جان خود را از دست می دادند. ما باید تصمیمات سختی را در مورد اینکه کدام نوزاد بسیار بیمار به دلیل کمبود تجهیزات روی دستگاه تنفس مصنوعی قرار بگیرد، می‌گرفتیم. خانواده‌ای را دیدم که نوزاد سه روزه‌شان را که در چادر زندگی می‌کرد، به بیمارستان آورده بودند.

۵۳ پزشک، پرستار و امدادگر کودکان زیادی را دیدند که از عفونت‌هایی که به راحتی قابل پیشگیری بودند رنج می‌بردند و برخی از آن‌ها بر اثر جراحات جان باختند.

دکتر مارک پرلموتر، جراح ارتوپد، ۶۹ ساله:کودکانی که جراحات نسبتا جزئی داشتند، از جمله شکستگی و سوختگی، جراحاتی که حتی در کشورهای در حال توسعه می توانستند به راحتی نجات یابند، در غزه تسلیم جراحات خود شدند.

ابیرا محمد، پرستار اورژانس و مراقبت های ویژه، ۳۳ ساله، دالاس : زنان و دختران از تکه های چادر و تکه های پوشک، حوله و پارچه به عنوان پد قاعدگی استفاده می کردند و به سندرم شوک سمی مبتلا می شدند.

دکتر عرفان گالاریا، جراح پلاستیک و ترمیمی، ۴۸ ساله: ۱۰۰ درصد از بیماران من دچار عفونت شدند. زخم ها با توجه به ماهیت آسیب کثیف بودند و عفونت می کردند.

دکتر احلیا کتان، متخصص بیهوشی و پزشک مراقبت های ویژه، ۳۷ ساله، کالیفرنیا: چند بیمار جوان دچار قطع عضو و عفونت شدند. بهبود ضعیف زخم ناشی از عدم رعایت بهداشت و تغذیه منجر به قطع عضو شده بود.

مونیکا جانستون، پرستار مراقبت های ویژه سوختگی و زخم، ۴۵ ساله، پورتلند: تقریبا همه کودکانی که در زمان حضور من بستری شده بودند، مردند. اگر ما تغذیه مناسب، توانایی کنترل عفونت (به سادگی صابون و ضدعفونی کننده دست) و امکانات کافی داشتیم، تقریبا همه این مرگ و میرها اتفاق نمی افتاد.

دکتر آدام هاماوی، جراح پلاستیک و ترمیمی، ۵۵ ساله: تقریبا همه کودکانی که من از آنها مراقبت می کردم از سوء تغذیه شدید رنج می بردند. این موضوع منجر به مشکل در بهبودی ناشی از جراحی و نرخ بالای عفونت شد. میزان مرگ و میر کودکان آسیب دیده ای که من از آنها مراقبت می کردم نزدیک به ۸۰ درصد بود.

۶۴ پزشک، پرستار و امدادگر مشاهده کردند که حتی ابتدایی ترین نیازهای پزشکی، مانند صابون و دستکش، معمولا در غزه در دسترس نیست.

دکتر ندال فرح، متخصص بیهوشی، ۴۲ ساله، اوهایو: ما جراحی را بدون روپوش جراحی انجام می دادیم. ما باید از تجهیزاتی استفاده کردیم که یکبار مصرف باشد. من در مناطق جنگی دیگری بوده‌ام، اما غزه به‌طور تصاعدی بدتر از هر چیزی بود که تا به حال دیده‌ام.

مالدونادو، پرستار اورژانس، ۵۸ ساله، ونکوور: نوزادان و کودکان با سوختگی ناشی از مواد منفجره- که بسیار دردناک است، به بیمارستان می آمدند و ما هیچ داروی ضد درد یا پماد سوختگی مناسبی برای گذاشتن روی زخم‌هایشان نداشتیم.

مونیکا جانستون، پرستار مراقبت های ویژه سوختگی و زخم، ۴۵ ساله، پورتلند: بدون صابون و ضدعفونی کننده دست هیچ وسیله ای برای تمیز کردن بیماران در رختخواب، پس از اینکه خودشان را کثیف کردند، وجود نداشت. من مدفوع را با دسته ای از گلوله های پنبه تمیز کردم که یک وضعیت وحشتناک و کثیف بود.

دکتر ایمن عبدالغنی، جراح قلب، ۵۷ ساله، هاوایی: جراحی در اتاق عمل افتضاح بود. همه جا مگس بود. در محوطه بیمارستان که مردم در آنجا پناه گرفته بودند، فاضلاب وجود داشت.

دکتر محمد الجغبیر، پزشک ریه و مراقبت های ویژه، ۴۱ ساله، اوهایو: بسیاری از زخم ها به دلیل نبود وسایل بهداشتی مناسب عفونی شده بودند. برای اولین بار در حرفه‌ام، مگس‌های انگل را دیدم که از زخم بیرون می‌آمدند.

دکتر عمار غانم، پزشک ریه و مراقبت های ویژه، ۵۴ ساله، دیترویت: ما لوازم بهداشتی از جمله دستکش، الکل، روپوش و صابون نداشتیم. مگس ها همه جا بودند و باکتری ها و عفونت های مقاوم را بین بیماران منتقل می کردند. بیمارانی که از تروما جان سالم به در برده بودند بر اثر عفونت جان خود را از دست می دادند.

دکتر عرفان گالاریا، جراح پلاستیک و ترمیمی، ۴۸ ساله: من جراحی را با مجموعه ابزارهای اولیه انجام دادم. هیچ داروی ضددردی برای تعویض پانسمان یا بیماران پس از جراحی روی زمین باقی نمانده بود.

نینا، پرستار اورژانس، ۳۷ ساله، نیویورک: ما اغلب از بیماران بدون دستکش یا بهداشت دست مراقبت می‌کردیم ، من این مشکلات را در کشورهای فقیری مانند هائیتی داشتم.

دکتر مارک پرلموتر، جراح ارتوپد، ۶۹ ساله:  اگر لوازم پزشکی که با خود آورده‌ایم نبود، هیچ موردی برای استفاده وجود نداشت. عوارض و مرگ و میر بیش از حد ناشی از فقدان صابون و استریلیزاسیون مناسب غیر قابل اندازه گیری بود.

دکتر محمد عبدالفتاح، پزشک ریه و مراقبت های ویژه، ۳۷ ساله، کالیفرنیا: عفونت ها در سراسر I.C.U گسترش یافت و همه ونتیلاتورها با باکتری های بسیار مقاوم کلونیزه شدند. اکثر افرادی که از دستگاه تنفس مصنوعی استفاده می‌کنند، دچار ذات‌الریه شدید شدند.

دکتر میمی سید، دکتر اورژانس ۴۴ ساله: ما تقریبا از تمام تجهیزات پزشکی، حتی تجهیزاتی که قرار نیست دوباره استفاده شوند، استفاده مجدد کردیم که منجر به عفونت شد. هیچ آنتی بیوتیکی وجود نداشت. بارها آب تمام می شد و برق در بیمارستان قطع می شد. نمی‌توانستیم دست‌هایمان را بشویم.

لورا اسبودا، پرستار زخم، ۳۷ ساله: تقریبا هر زخمی که دیدم عفونی بود. من در یک روز بیشتر از کل دوران حرفه‌ای خود به عنوان متخصص زخم، بیمار عفونی دیدم.

آنچه پزشکان و پرستاران آمریکایی به طور مستقیم در غزه دیدند باید سیاست آمریکا در غزه را تغییر دهد. ترکیب مرگبار آنچه که دیده بان حقوق بشر به عنوان خشونت نظامی بی رویه توصیف می کند، آنچه آکسفام آن را محدودیت عمدی مواد غذایی و کمک های بشردوستانه و تخریب سیستم مراقبت های بهداشتی می نامد، تاثیر فاجعه باری دارد.

بسیاری از دانشمندان هولوکاست و نسل کشی حدود یک سال پیش در مورد غزه هشدار دادند. قانون و سیاست آمریکا مدت‌هاست که انتقال تسلیحات به کشورها و واحدهای نظامی را که در نقض فاحش حقوق بشر فعالیت می‌کنند، ممنوع کرده است.

تصور تخلفات شدیدتر از این استاندارد دشوار است، از جمله اینکه کودکان خردسال به طور مرتب به سرشان گلوله بخورند، نوزادان و مادرانشان به دلیل مسدود شدن کمک های غذایی و زیرساخت های آب تخریب شده و سیستم مراقبت بهداشتی که ویران شده، گرسنه باشند.

در ۱۲ ماه گذشته، در اختیار دولت آمریکا بوده که جریان کمک های نظامی به اسرائیل را متوقف کند. در عوض، بر اساس به‌روزرسانی اواخر آگوست از سوی وزارت دفاع اسرائیل، آمریکا تقریبا در هر فرصتی به آتش جنگ دامن زد و بیش از ۵۰ هزار تن تجهیزات نظامی، مهمات و تسلیحات را از آغاز جنگ به تل آویو ارسال کر. این کمک ها به طور متوسط ​​بیش از ۱۰ هواپیمای ترابری و دو کشتی باری اسلحه در هفته است.

اکنون، پس از بیش از یک سال ویرانی، تخمین‌ها از تلفات فلسطینی‌ها از ده‌ها هزار تا صدها هزار نفر است. کمیته بین‌المللی نجات غزه را خطرناک‌ترین مکان در جهان برای امدادرسانی و همچنین خطرناک‌ترین مکان برای غیرنظامی بودن توصیف می‌کند. یونیسف غزه را خطرناک ترین مکان در جهان برای کودکان ارزیابی می کند.

آکسفام گزارش می دهد که در المواسی، منطقه ای که اسرائیل به عنوان منطقه امن بشردوستانه در غزه تعیین کرده، به ازای هر چهار هزار و ۱۳۰ نفر یک توالت وجود دارد.

مطمئنا دولت بایدن-هریس نمی تواند بگوید که نمی دانستند در قبال جنگ، چه می کنند. هشت سناتور آمریکایی، ۸۸ عضو مجلس نمایندگان، ۱۸۵ وکیل (از جمله ده‌ها نفر در دولت) و ۱۲ کارمند دولتی (که در اعتراض به سیاست آمریکا در غزه استعفا دادند) به دولت گفته‌اند که ادامه تسلیح اسرائیل براساس قانون غیرقانونی است.

موسسه ProPublica در ماه سپتامبر، گزارش داد که دولت بایدن-هریس تا چه اندازه از پیروی از قوانینی که عواقب واضحی را که مانع کمک‌های بشردوستانه هستند، تعریف می‌کند، انجام داده است.

نویسنده این گزارش می گوید: اسرائیل و آمریکا با هم غزه را به یک بیابان تبدیل کرده اند.اما برای تغییر مسیر هرگز دیر نیست: ما می‌توانیم استفاده اسرائیل از تسلیحات، مهمات، سوخت جت، اطلاعات و پشتیبانی لجستیکی خود را با خودداری از کمک به تل آویو متوقف کنیم و می‌توانیم با اعلام تحریم تسلیحاتی بین‌المللی علیه اسرائیل، جریان تسلیحات به همه طرف‌ها را متوقف کنیم.

نسل کشی باید تمام شود؛ آمریکا باید تسلیح اسرائیل را متوقف کند
سازمان های بشردوستانه، ده ها تن از اعضای کنگره، اکثریت آمریکایی ها و اکثریت قریب به اتفاق کشورهای عضو سازمان ملل متحد هم همگی موافق همین موضوع هستند.