رائد فریدزاده با حکمی از طرف سیدعباس صالحی به‌عنوان ششمین رئیس سازمان سینمایی کشور انتخاب شده است و طبعا می‌باید با حل چالش‌های موجود، سینمای مملکت را به ساحل امن برساند. البته این وظیفه، تنها بر شانه رئیس سازمان سینمایی سنگینی نمی‌کند ولی وی با اتخاذ تدابیر مناسب خواهد توانست سینمای کشور را به سمت مرتفع کردن چالش‌های خود سوق دهد و از طرف دیگر با ادامه دادن نکات مثبت کارنامه رئیس سابق سازمان سینمایی کارهای خوب گذشته را نادیده نگیرد.
پروانه ساخت و مسائل پیرامون آن
به‌نظر می‌رسد نقش اساسی نهادهایی همچون شورای پروانه ساخت در آغشتن فضا به سانسور یا کنترل بیشتر، باعث شده هنرمند نسبت به فیلمی که قصد ساخت آن را دارد حساسیت نشان دهد و خود، ملاحظات لازم در جهت رعایت موازین اخلاقی، دینی و عرفی جامعه را در اثرش کند. بروز این اتفاق می‌تواند تا حدود زیادی جلوی تولید فیلم‌های زیرزمینی و آثار سویی که این فیلم‌ها در میان سینماگران و مخاطبان ما ایجاد می‌کنند، بگیرد و وضعیت اکران سینما را با کاهش فیلم‌های کم‌مخاطب سر و سامان ببخشد. از طرفی، شورای پروانه نمایش قادر است با قبول وظایف پروانه ساخت، جلوی بسیاری از بی‌اخلاقی‌ها را بگیرد و با حذف نهاد پیشینی بر قدرتش به‌عنوان تنها مرجع تصمیم‌گیرنده در حوزه اکران از سمت سازمان امور سینمایی شناخته شود.
نهضت سالن‌سازی و تجهیز سینماهای کشور باید ادامه پیدا کند
انتقادهای زیادی نسبت به نحوه مدیریت سینما در طول دولت سیزدهم وارد است ولی نمی‌توان ساخت سالن‌های پرشمار و تجهیز آنها را به‌واسطه مدیریت کمیت‌گرای محمد خزاعی و دوستان نادیده گرفت. رئیس سازمان سینمایی کشور در دوره پیش قول ساخت ۴۳۰ سالن سینما را به مردم برای رسیدن به رکورد ۱۰۰۰ سالن داده بود و تا پایان عمر سه‌ساله دولت توانست ۲۹۳ سالن را وارد چرخه اکران سینمای ایران کند. حال که قرار است ساخت ۱۰۰۰ سالن سینما تا پایان شهریور‌ماه سال ۱۴۰۴ محقق شود این انتظار از مدیریت جدید و شخص رائد فریدزاده می‌رود که به فکر افتتاح سالن‌های بیشتر باشد و این روند را قطع نکند.
پخش جهانی سینمای ایران
متاسفانه بخش قابل‌توجهی از سینمای ایران اسکارزده و جشنواره‌زده است و فیلم‌ها اگر تجاری و صرفا برای خنداندن مخاطبان نباشند به آثاری غیرمرتبط با شیوه زیست مردم کشور تبدیل می‌شوند و از راه حضور در ویترین جشن‌ها و جشنواره‌های غربی مصرف خارجی پیدا کرده و به سلاحی فرهنگی در دست غربِ معرفتی برای استفاده علیه ایران در جنگ نرم بدل می‌شوند. اما اگر توجه فیلمساز به‌جای نسیه جشنواره‌های غربی بر نقد اکران بین‌الملل معطوف شود تمام استعداد و توش و توانش را در این مسیر خرج می‌کند. رائد فریدزاده تولید مشترک با دیگر کشورها را گزینه مطلوبی می‌داند و امید است که سینمای ایران بتواند از ظرفیت‌های این مدیر در قالب یک اقتصاد شفاف بهره ببرد.
متن کامل گزارش ایمان عظیمی، خبرنگار گروه فرهنگ را در روزنامه فرهیختگان بخوانید