فرهیختگان: تقی آزاد ارمکی، استاد دانشگاه تهران در مصاحبه با «فرهیختگان» گفت: همیشه تصور کلیشه‌‌‌ای وجود داشته است که رای روستاها و مناطق روستایی‌‌‌نشین متعلق به جریان اصولگراست. این هم درست است و هم غلط؛ درست به این دلیل که اصولگراها براساس تسلطی که بر سازمان‌‌‌ها و نهادهای حاشیه کشور دارند، مثل کمیته امداد و از آن سو مثلا بحث یارانه‌‌‌ها و مساله روحانیت، بسیج، شورایاری‌‌‌ها، مساجد و تکایا و... همیشه گروه‌‌‌های سازمان‌‌‌یافته‌‌‌ای به نام دین به این روستاها می‌‌‌رفتند و ایده‌‌‌هایشان را که مثل گاهی ضدشهری بود را دنبال می‌‌‌کردند.

وی افزود: کاندیدایی که تز ضدشهر می‌‌‌داد مثل احمدی‌‌‌نژاد، رای بیشتری معمولا از این نواحی داشت. این اتفاق همیشه نیفتاده است و مثلا در انتخابات پیشین دیدیم که روستاها بیشتر به روحانی رای دادند و به‌‌‌ویژه در دور دوم این رای بیشتر بود برخلاف تصوری که جاری است. این‌بار هم این اتفاق افتاد و منطقش این نیست که اصولگراها تلاشی برای جذب رای این نواحی نکردند یا اصلاح‌‌‌طلبان خیلی تلاش کردند؛ نه این نیست. اصلا‌‌‌ح‌‌‌طلبان زمان کافی نداشتند که حتی شهرها را برای مناقشات و مشارکت سیاسی صورت‌‌‌بندی کنند. پس:
1- شعار خود پزشکیان و مساله‌اش که سرزمین بود، این یک‌بار به‌طور جد واقعا در دوره سیاسی جدید مساله ایران به معنای کلی‌اش از طریق یک داوطلب در دستورکار نظام سیاسی قرار گرفت. ایران، مسائل ایران، مردمان ایران و... . این صدای مهمی بود که شنیده شد.
2- نیروهای فعال مدنی جامعه ایرانی که خیلی گسترش یافته‌اند مثل جوانان، زنان، تحصیل‌کردگانی که مثلا دیگر در شهر تهران متمرکز نیستند و جمعیت بزرگ تحصیل‌کرده در همه جای کشور یک پدیده و سرمایه عمومی است. آنها این ظرفیت را ایجاد کردند و دغدغه‌شان بازگشت به ایران و برساخت بزرگ کردن و ساختن ایران بود. آنها نیروی مهمی بودند که کسی آنها را ندیده است.

متن کامل مصاحبه سهیلا عباس‌پور با تقی آزاد ارمکی را در روزنامه فرهیختگان بخوانید.