خسرو شکیبایی جزو معدود بازیگران سینمای ایران است که از همان زمانیکه پا به عرصه گذاشت و کارش را در این مدیوم آغاز کرد به محبوبیتی قابل اتکا و فناناپذیر دست یافت، حقش هم بود. مگر چندنفر در این سینما آنطور که استحقاقش را دارند می‌توانند قله‌ها را یکی پس از دیگری فتح کنند و به اوج معروفیت و محبوبیت دست یابند؟ امروز سالگرد درگذشت بازیگری‌ست که به‌زعم دست‌اندرکاران سینمای ایران هنوز کسی نتوانسته جایش را پُر کند و حس ناشی از فقدان او را از میان بردارد. 

خسرو شکیبایی اگرچه جسمش از این دنیا رخت بربسته ولی تکه‌تکه وجودش در میان آثاری که از خود بر جای گذاشته موجب می‌شود تا ما همچنان به تماشای فیلم‌های ایرانی دل‌خوش کنیم و از پس گذراندن روزهای سخت با خانواده به سراغشان برویم. خسرو شکیبایی شمایل ثابت و نامیرای سینمای پس از انقلاب است و نمی‌توان مرجعیت او را به‌عنوان بازیگر برای نسل‌‌های بعدی‌اش نادیده گرفت. او متر و معیار بازیگری بود و دیگران با تماشای بازی‌اش پِی به سختی کار یک هنرپیشه می‌بُردند.