یگانه عصاری، خبرنگار: ژیمناستیک ایران در کنار مهدی الفتی، باید نام آریا مام عبدالله را هم به جمع تاریخ‌سازان خود اضافه کند. این اتفاق درحالی رخ داد که او دو سال قبل و در جریان جام جهانی پرتغال نیز موفق به کسب مدال طلا شده بود و شاید کمتر کسی به این موفقیت توجه کند. تاریخ‌ساز ترامپولین ایران در گفت‌وگو با «فرهیختگان» از لزوم حمایت مسئولان از رشته ژیمناستیک و لذت غیرقابل وصف این تاریخ‌سازی گفت.
شما اولین مدال طلای تاریخ ترامپولین ایران را به نام خودتان ثبت کردید. آن لحظه چه حسی داشتید؟
در زندگی همیشه اولین تجربه‌ها بهترین حس‌ها را دارند و هیچ‌وقت مثل آن تجربه اول نمی‌شود. خوشبختانه من بعد از 14 سال تمرین و زحمت و تلاش بسیار و حتی از درد نخوابیدن‌ها و شب‌بیدار‌های بسیار توانستم این مدال خوشرنگ را بگیرم. من چهار ماه برای این مدال دور از خانواده بودم، رژیم غذایی سخت و تمرینات بسیار سختی داشتم تا توانستم این مدال را بگیرم. قطعا وقتی می‌بینم آن همه سختی بی‌نتیجه نبوده و ثمره داده، وقتی می‌بینم قبل از من هیچ‌کس این مدال را نداشته و من اولین نفرم، به خودم افتخار می‌کنم و ممنونم از کسانی که در این راه کنارم بودند. بهترین حس شادی را دارم و فکر نمی‌کنم دیگر هیچ‌وقت این حس برای من تکرار شود. من در جام جهانی پرتغال این حس خوب را تجربه کردم و فکر می‌کردم دیگر این حس تکرار نمی‌شود اما توانستم با قهرمانی آسیا و دست پر برگردم و خوشحالی این مدال و این تاریخ‌سازی از جام جهانی پرتغال خیلی بیشتر بود.
مسابقات چطور بود و کدام رقیب کار را بیشتر برای شما سخت کرد؟
ما چهار دوره اردو داشتیم که در آخرین اردو از جزیره کیش به مسابقات قهرمانی آسیا هنگ کنگ اعزام شدیم. مسابقات بالاترین سطح مسابقات قهرمانی مردان آسیاست و طبیعتا کشورهای پرقدرت آسیایی مثل چین، ژاپن، کره، ازبکستان و قزاقستان و... در این مسابقات شرکت داشتند. رقبای من مدال المپیک جوانان آرژانتین را داشتند که من سهمیه‌اش را گرفتم ولی نتوانستم اعزام شوم. در رشته ما اعزام شدن یک ورزشکار به چنین مسابقات سختی در نوع خودش موفقیت بزرگی محسوب می‌شود و گرفتن مدال در آن غیرممکن است ولی من همیشه خودم را برای بهترین بودن آماده کردم. خوشبختانه توانستم با وجود مصدومیت مدال طلا را بگیرم.
شما دو سال قبل در جام جهانی پرتغال هم قهرمان جهان شدید.
بله در مسابقات جام جهانی شرکت کردم. مسابقات وردکاپ بود و دو مسابقه مختص ترامپولین بود که در هر مسابقه ورزشکار باید دو برنامه دومرحله‌ای اجرا کند که من هشت برنامه اجرا کردم و توانستم دو مدال طلا و نقره را در پرتغال کسب کنم. سطح مسابقات جام جهانی همان‌طور که مشخص است بسیار بالا بود و قهرمانان جهان و المپیک همگی در آن حضور داشتند.
به نظر خودتان چرا ترامپولین با وجود درخشش ورزشکاران، آن‌طور که باید دیده و شناخته نمی‌شود؟
به یک‌سری از رشته‌های ورزشی در ایران آن‌طور که باید توجه نمی‌شود که یکی از مهم‌ترین آنها ژیمناستیک است که اتفاقا ورزش مادر و پایه و اساس همه ورزش‌های دیگر است. خود ما هم نمی‌دانیم که چرا به این رشته توجه نمی‌شود و درحالی‌که آنقدر خواهان دارد و هیجان‌انگیز است، دیده نمی‌شود ولی خوشبختانه با مدال‌هایی که می‌گیریم و درخششی که سعی داریم در مسابقات داشته باشیم، کم‌کم این رشته هم روی دور می‌افتد و باید در تلویزیون و رسانه‌ها هم بیشتر دیده شود تا جایگاه بهتری نصیب ژیمناستیک و به‌خصوص ترامپولین شود. ترامپولین رشته دوم فدراسیون ماست و اعزام‌های مکرر و پی‌درپی باعث کمتر شدن استرس و بیشتر درخشیدن ورزشکار می‌شود. متاسفانه چون اعزام‌ها در این رشته کم است ورزشکارهای ما، حتی خود من هنوز استرس زیادی داریم. برای بیشتر دیده شدن این رشته باید هوای ورزشکار را داشته باشند و او را حمایت کنند.
حالا به‌عنوان تاریخ‌ساز این رشته چه انتظاری از مسئولان دارید؟
ما در تیم ملی هیچ کمک‌هزینه‌ای نداریم و تمام هزینه‌ها از جیب خودمان است. تنها خواهشم از مسئولان این است که اگر وعده‌ای می‌دهید به آن عمل کنید چون ورزشکار روی قول شما حساب باز می‌کند و آینده ورزشی‌اش را روی قول شما می‌چیند. انتظار دارم به ورزشکار امکانات ارائه دهند. من در پرتغال در دستگاهی مسابقه دادم که در ایران نیست. در شهر الوند آقای زنگنه، رئیس هیات این شهر یک عدد از آن دستگاه را برای ما خریدند که آپدیت‌شده نبود ولی ما توانستیم 21 روز روی آن دستگاه کار کنیم و من توانستم مدال جام جهانی را بگیرم. وقتی به ورزشکاران گفتم فقط 21 روز است که این شاخه (دبل مینی ترامپولین) را شروع کردم هیچ‌کس باور نمی‌کرد و برایشان عجیب بود. وقتی این همه ورزشکار بااستعداد در ژیمناستیک داریم، نباید حمایت شوند و امکانات داشته باشند؟ ورزشکار گاهی به قدری ناامید می‌شود که با خودش می‌گوید ادامه دهم که چه شود؟ من مدال گرفتم ولی هیچ‌کس مرا نمی‌بیند و به من توجهی نمی‌شود. مهدی الفتی برای اولین بار در تاریخ توانست سهمیه المپیک بگیرد ولی فکر نکنم هنوز وعده‌هایی که به او دادند عملی شده باشد!
الان اوضاع تمرینات چطور است؟ شما مسابقات سختی هم پیش رو دارید.
من پرقدرت تمریناتم را ادامه می‌دهم تا بازهم بتوانم افتخارآفرینی داشته باشم و جایگاه‌های بالاتری را کسب کنم ولی بدون امکانات هستم و با مصدومیت شدید در ناحیه کمر، زانو و دست چپم مواجهم. مسابقات بعدی ما در پرتغال، انگلستان و سوئیس است که همگی قهرمانی جهان و جام جهانی است. من مطمئنم می‌توانیم در آنها هم حرفی برای گفتن داشته باشیم و باز هم تاریخ‌سازی کنیم ولی این در صورتی است که اردوی تیم ملی خوب باشد و دغدغه‌ای نداشته باشیم تا فکر یک ورزشکار فقط در تمرین باشد، نه اینکه هرروز فکر کند چطور به اردو بروم و برگردم! اگر امکانات و حمایت‌ها برقرار باشد و به ژیمناستیک توجه شود، قطعا ما می‌توانیم در مسابقات آتی که سطح بالاتری از مسابقات آسیایی دارد نتیجه بگیریم.