به گزارش «فرهیختگان آنلاین»، بعد از مناظره علی کریمی و مهدی ساکت در برنامه 90 اظهارنظرهای مختلفی از سوی افراد جامعه بیان شد. گروه غالب بازنده مناظره را ساکت و دار و دسته منتسب به مهدی تاج رئیس فدراسیون فوتبال میدانستند و افراد معدودی چهره شکستخورده این گفتوگو را عادل فردوسیپور یا علی کریمی معرفی کردند. حدود 23 سال از روزی که اولین بازی فوتبال که از تلویزیون دیدم میگذرد.
علی کریمی و رگ متورم شده گردنش یا پوزخندهای از روی عصبانیت او صدای اعتراض نسل من بود. نسلی که اگر به دنبال بازندهای در مناظره دوشنبه شب هستید به یقین میتوانید آن را بهعنوان شکستخوردهترین آدمهای معاصر ایران بشناسید. نسلی که پشت مدیریت افرادی همانند مهدی تاج یا علی کفاشیان سالهاست رنگ خوشی و آرامش را ندیده است. آدمهایی که هر روز صبح عدهای از آنها برای پیدا کردن شغل پشت میزهای عریض و طویل آقایان منتظر میمانند. جوانانی که اگر بحران بیکاری را پشت سر گذاشتهاند حالا باید روزی 10 تا 12 ساعت کار کنند تا فقط هزینههای قسط و اجاره آپارتمانهای 60متری را بدهند. پسران جوانی که هزاران نفر از آنها با اشتباه پاسخ دادن سوالات چهارگزینهای سرنوشتی جز اعتیاد، بیکاری یا فرار به کشورهای دیگر نصیب آنها نشد. دانشجویانی که از روی اجبار مدرکهای پولی گرفتند و پایاننامههای تقلبی نوشتند شاید همای سعادت روی شانههای آنها بنشیند.
بله ما جوانهای حالا میانسال دهه شصت بازندههای همیشگی هستیم که حالا باید برای فسادهای آشکار فوتبال که از زبان علی کریمی بیان میشود هورا بکشیم. شاید تعداد علی کریمیها در ایران امروز به تعداد انگشتان دو دست نباشد. ولی من بهعنوان یک ایرانی هیچگاه صدای لرزان و خودکار کوبیدنهای او روی میز چوبی برنامه 90 را فراموش نمیکنم. صداهایی که هیچگاه کسی آنها را نشنید.
* نویسنده : محمد جوادیفر روزنامهنگار