اینجا، در 41کیلومتری ساختمان وزارت آموزش‌وپرورش است، مساله نه تبلت است و نه گوشی اندرویدی و نه حتی شاد. اینجا مساله زنده‌ماندن است. از هرکدام از بچه‌ها که می‌پرسیدیم برای تحصیل و آموزش چه احتیاجی دارید، می‌گفتند نان! می‌گفتند ما برای زنده‌ماندن می‌جنگیم نه برای درس‌خواندن! درس‌خواندن در رویاهای مردم اینجا بود. از مدارس خاص و لاکچری تهران یا خبر نداشتند یا به روی خودشان نمی‌آوردند. تمام حسرت‌شان پراید همسایه ته کوچه‌ای و گوشی درب‌وداغون همکلاسی‌شان بود و البته یک غذای کامل که به همه برادرها و خواهرها به یک اندازه برسد. از صبح زود تا انتهای شب کار می‌کردند، آرزوهایشان وسعتی نداشت و در تقلای تسکین آلام خود و خانواده‌شان بودند. می‌گفتند به ته‌خط رسیده‌ایم. منتها من گمان نمی‌کنم همه‌شان ته‌خط باشند، چون یکی از آنهایی که ته‌خط بود، حالا پشت میله‌های زندان آب‌خنک می‌خورد برای دزدی چند تلفن‌همراه، اینها هنوز تا ته‌خط‌شان فاصله دارند و می‌شود به دادشان رسید./‌????متن کامل گزارش ابوالقاسم رحمانی، دبیر گروه جامعه روزنامه فرهیختگان را در سایت روزنامه بخوانید.