به گزارش «فرهیختگان»، عصر روز سه‌شنبه توافق صلح میان امارات و رژیم‌صهیونیستی و همچنین بیانیه سازش بحرین با این رژیم اشغالگر در کاخ‌سفید و با حضور ترامپ امضا شد. صرف‌نظر از اهداف اولیه‌ سیاسی که این کشور‌ها از امضای این توافقات دنبال می‌کنند (چنانکه برخی معتقدند حداکثر سود این سازش حمایت بیشتر لابی صهیونیست از ترامپ درجریان انتخابات ریاست‌جمهوری در نوامبر است)، تلاش کردیم در شماره امروز «فرهیختگان» نسبت این توافق با ایران و تهدیدات احتمالی آن را بررسی کنیم. قبل از بیان موضوعات این نوشتار لازم است این را توضیح دهیم که هرچند برخی معتقدند توافق اخیر صرفا علنی‌کردن روابطی است که سال‌ها میان این رژیم‌های دست‌نشانده در منطقه وجود داشته است، اما علنی‌شدن روابط حداقل در میان‌مدت یا بلندمدت می‌تواند توسعه‌دهنده آن چیزی باشد که تاکنون وجود نداشته و به‌اصطلاح پتانسیلی بوده که نتوانسته بالفعل شود.

  مسائل نظامی و امنیتی

برای مثال اکنون اماراتی‌ها در دو یا سه جبهه به‌صورت مستقیم یا نیابتی درگیر هستند. آنها هرچند بخشی از نیروهای خود را در یمن عقب کشیده‌اند اما همچنان مواجهه مستقیمی با نیروهای انصارالله دارند و می‌دانند همانند این چند سال که توفیق قابل‌توجهی نداشته‌اند اگر با همین توان کنونی مواجهه خود را ادامه دهند ممکن است امنیت دبی و ابوظبی به‌صورت جدی به خطر بیفتد، از این‌رو ناچارند خوی توسعه‌طلبی خود را با کمک گرفتن از آمریکا و رژیم‌صهیونیستی تقویت کنند؛ هدفی که محورهای آن به‌صورت مشخص در توافق‌های علنی و پشت‌پرده روزهای اخیر مشهود است و بزرگ‌ترین آن را هم می‌توان درخصوص ماجرای خرید هواپیماهای F-35  جست‌وجو کرد. علاوه‌بر این اماراتی‌ها با قرار گرفتن درکنار آمریکا از چند سال پیش، وارد میدان خطرناکی از کنش‌های سیاسی و امنیتی شده‌اند که می‌تواند برای آنها بسیار خطرناک و هزینه‌زا باشد. نمونه واضح این همکاری‌ها با آمریکا تعهد ابوظبی برای جبران نفت صادراتی ایران در بازار انرژی پس از تحریم‌های ایالات‌متحده از ماه مارس سال 2018 است، اقدامی که بلافاصله واکنش ایران را به‌همراه داشت و رئیس‌جمهور گفت اگر ایران نفتی صادر نکند کشورهای دیگر هم نمی‌توانند صادرکننده نفت از خلیج‌فارس باشند.

درواقع این کشور کوچک که تنها به امکان اقتصادی خود می‌نازد، اکنون فهمیده که لازمه ورود به میدان رقابت بزرگان یا بزرگ‌شدن و داشتن قدرت کافی است یا چسبیدن به دیگران و استفاده از ظرفیت‌های آنها که حالا به‌نظر می‌رسد امارات دومی را انتخاب کرده و به‌دنبال اتحاد بزرگ‌تری با آمریکا و رژیم‌صهیونیستی است.

  مسائل اقتصادی

درخصوص مسائل اقتصادی باید تاکید کرد اماراتی‌ها نمی‌توانند اتفاق خاصی را رقم بزنند مگر اینکه فضای اقتصادی در منطقه را کاملا امنیتی کنند، یعنی به‌طور کامل به‌عنوان قطعه‌ای از پازل آمریکا در فشار حداکثری علیه ایران وارد عمل شوند و دبی را به‌عنوان یکی از نقاط فعال در تجارت با ایران به‌طور کامل دراختیار موساد و سیا قرار دهند. امنیتی‌سازی تجارت در منطقه برای تکمیل حلقه‌های تحریم و مسدودکردن مسیرهایی که ایران برای دورزدن تحریم‌ها از آنها استفاده می‌کند یکی از برنامه‌هایی است که سه‌ضلعی امارات، رژیم‌صهیونیستی و آمریکا به آن فکر می‌کنند. تسلط بر بازار ارز در دبی و ابوظبی به‌اضافه کنترل بندر دبی به‌عنوان محلی برای صادرات مجدد با همان ری‌اکسپورت ازجمله مصادیق این برنامه‌هاست.